غربت پر درد تو ... - گمنام تا لحظه ظهور

غربت پر درد تو ...	جمعه 90 مرداد 7

دوازده قرن غربت ... اما از کجا شروع کنم ؟ شکوه از دوست کنم یا دشمن ؟ دردمندانه و صادقانه می‌گویم ، همین از غربتت بس که فردی همچون من بخواهد از این غربت بنالد و بخواهد که دیگران را متوجه تنهایی ، غربت و مظلومیت آن مضطر فاطمه علیهاالسلام کند . از این درد و از عمق غربت و مظلومیت فرزند خود قرن‌ها پیش جد بزرگوارش نالید و فرمود : " صاحب هذا الامر الشرید الطرید الفرید الوحید " (بحارالانوار، ج51، ص120) " (امام) عهده دار امر ( نجات انسان ها ) همان رانده ی آواره ی بی کس تنهاست" مولای من همیشه آرزو داشتم که کاش از ابتدا از همان موقع‌ها که مدرسه می‌رفتم ، از همان وقت‌ها که برای کنکور درس می‌خواندم ، کسی مرا برای ورود به دانشگاه محبت امام زمان علیه السلام تشویق می‌کرد . ای پدر مهربان اهل عالم ! کاش کارکرد همه واحدهای درسی دانشگاه، تبلیغات مذهبی، همایش های فرهنگی، نشست های علمی اردوهای سیاحتی زیارتی تو بودی، کاش تو هم سهمی از نتیجه همه مسابقات قرآنی و نهج البلاغه داشتی و این گونه از یاد نرفته بودی . اما چندی است از خیالت سرشارم و در قلب خویش گرمای حضورت را با تمام وجود احساس می کنم . گویی دوباره متولد شده ام . ای صمیمیت جاری ! زندگی بدون تو مردگی است. در این فتنه ها و ابتلائات آخر الزمان دستم را رها مکن . آقای از پدر مهربان تر ! باید نام و یاد تو را فریاد کرد . نه فقط به هنگام سوگند خوردن . تو در انحصار هیچ صنف ، طایفه ، گروه و حتی مذهبی نیستی ، تو متعلق به همه بشریتی . ای آقای بزرگوار ! کاش می توانستم به همه بگویم که تو منشی و دربان نداری ، هر وقت هر کس اراده کند ، هر وقت دلت از همه جا و همه کس بگیرد ، بدون وقت قبلی و بی واسطه می تواند با تو ارتباط برقرار کند .کافی است که یک بار " یا صاحب الزمان" بگوید . آن وقت است که تو بی لحظه ای درنگ نگاه مهربانت را به او معطوف می کنی . اصلا مگر نه این است که شان تان، شان "پدری" هم هست ، که هست و اگر خود را از فرزندان تو بدانیم ، می توانیم همان گونه که با پدر جسمانی خویش با ادب و احترام به گفت و گو می نشینیم ، با تو هم که "پدر معنوی" ما هستی دائما نجوا کنیم و برایت از حرف هایی بگوییم که حتی با کسان نزدیک هم قابلیت طرح آن ها را نداریم و با تو که رازدار مهربان هستی در میان بگذاریم . شاید این گونه با متوسل شدن و زنده نگهداشتن یاد و احساس حضور دائم تو در قلب و جانمان به وظیفه ارتباط و تمسک با امام عصر(عج) جامه عمل بپوشانیم . شاید نتیجه دائمی با تو که محبوب دل هایی ما را در لحظه لحظه ی زندگانی نجات دهد . تا زمانی که این پیوند باقی است زندگی در دینداری ما معنادار و مصون از آفات و خطرات خواهد بود . آقا جان! داشتم از غربتت می گفتم از اینکه چقدر مظلومی ، از اینکه هر روز ساعت ها در اینترنت بیهوده پرسه می زنیم . ساعت ها را به مطالعه روزنامه ها و مجلات و دیدن فیلم های سینمایی و سریال های پلیسی و طنز که گاه مملو از صحنه های گناه و اختلاط محرم و نامحرم است؛ می پردازیم، اما دریغ از خواندن یک روایت ! در دوران سراسر حرمان غیبت که دسترسی به تو امام بزرگوار برایمان ممکن نیست، احادیث رسیده که – هم سان کلام خداست- در دسترس هست اما دریغ .... امام مهربانم! چقدر بد است که فراموش کرده ایم هر جا قلبی می تپد و نفسی در سینه جاری است ، هر کجا آثاری از حیات هست ، همه از وجود و برکت توست و همه میهمان سفره تو هستیم . اما چه سود که سفره دار و ولی نعمت را از یاد برده ایم . مولای من! قرن هاست که تو غریبی . ای همه محبت و عاطفه ! دعایم کن تا زینت تان باشم و نه مایه شرمساری . از خدا بخواه که توفیق درک عمق غربت و مظلومیتت را به من عطا فرماید . بخواه که حتی برای لحظه ای از یاد و دعا برای تعجیل فرج و رفع هم و غم تو غافل نشوم. این را می دانم که نور محبت و معرفتت را خدا در قلب هر کس که بخواهد می اندازد . اصلا نه به کتاب و دفتر است و نه به خواندن و نوشتن . پس از خدا بخواه اقیانوس بی کران معرفت و محبتت را جرعه جرعه در کامم بریزد و توفیق استقامت در راه مستقیم و بر مسیر محبت تو را از ما نستاند . دلم گرفته مولای من! دلم به وسعت سکوت تو و به عمق غریبی ات گرفته است. در زمانه ی نامردمی ها چاهی را میخواهم تا فریاد بزنم زخمی ام مولای من! مرهمی می طلبم از دستی که بوی دستان تو را بدهد،مولای من! در یاب مرا مولا !
	نظر بدهید