آن‏گاه که قلم برداشتی و خواستی از غربت مولایت‏ بنویسی; اما دریغ از حافظه‌ی تاریک تو و ذهن خاموش قلم!

تو خود خوب می‏دانی که از چشم‏انتظاری چیزی نفهمیدی! تو نه محبی و نه عاشق!

آنگاه که ادعای عاشقی کردی و از جمعه‏هایت‏ به سادگی گذشتی!

آنگاه که سوختی و ناله سردادی و دست‏ به دعا برداشتی، اما نه برای ظهور!

اکنون صدای بوق ماشین‏های آخرین‏سیستم و آوای موبایل و ژست‏های بیگانه آن، صدای پای انتظار را به گوش کسی نمی‏رساند .

آپارتمان‏ها و برج‏های بلند، غروب جمعه را فراموش کرده و تو از غروب آسمان، سرخی را میدانی که طبق عادت به سیاهی می‏رود!

چیز عجیبی نیست . اینجا، همه در شهر مسلمانان، نقش خوب بودن هم یادشان رفته . مقدسات را باید در موزه‏ی شهرها ببینی .

فرق دختر و پسر را نمی‏دانی .

اماکن مقدسه کم کم به جای زائران مشتاق، جای خود را به توریست‏های بین المللی خواهد داد ... دلم از این دنیا گرفته .

حس می‏کنم قطره اشکی هستم بر روی گونه‏های زمین .

دلم عصر جمعه‏ای شده است

نگاه آسمان را بخوانید .

غروب جمعه را بفهمید .

چشم‏هایتان را به سرخی‏اش عادت دهید.

غروب جمعه انعکاس آه دلتنگ زهراست

فریاد بلندی است در بغض فروخورده‏ی خورشید .

یادی از دلتنگی‏های عاشوراست .

یادگار زمانی است که آسمان فهمید زین پس باید به انتظار بنشیند . آسمانی که آن ‏روز شاهد فروپاشی زمین بود . شاهد آن نگاهی که تا ابد روی نوک نیزه‏ای مات ماند! نگاهی که می‏گفت: