منبع : روزنامه اسرائیلی انگلیسی زبان اورشلیم پست،شنبه پنجم بهمن ماه 1387

به نام خدا

منبع:روزنامه سی ان ان سه شنبه  8 بهمن ماه 1387

 صبح دوشنبه،در کالیفرنیا،آمریکا زنی هشت قلوهایی را به دنیا آورد که گفته می شود دومین هشت قلوهای زنده به دنیا آمده می باشند.6 تای آنها پسر و دوتا دختر می باشند.وزن این هشت قلوها از یک پوند و هشت اونس تا سه پوند و چهار اونس می باشد.سه نفر از آنها به کمک های تنفسی نیاز داشتند.به غیر از این،مشکل خاص دیگری نداشته اند.

این 8 قلوها 30 هفته ای به دنیا آمده اند.پزشکان فکر می کردند که مادر 7 قلو حامله است،اما پس از وضع حمل متوجه شدند که آنها هشت قلو هستند.

بر اساس آخرین اطلاعات پس از یک شب وضع هشت قلو ها رضایت بخش است.مادر هنوز موفق به دیدن بچه ها نشده است.

اولین هشت قلوهای زنده به دنیا آمده،ده سال پیش متولد شدند،اما بعدا یکی از آنها درگذشت. 

توجه توجه:(جمعه 11 بهمن 87) باز هم به نقل از روزنامه سی ان ان

خانم دکتر کارن میپل یکی از اعضای تیم وضع حمل مادر هشت قلوها از قول مادر بزرگ هشت قلوها اعلام کرد که( با اجازه همه بازکنندگان این وبلاگ )دخترش علاوه بر این هشت قلوها،شش فرزند دیگر دو ساله تا هفت ساله هم در منزل دارد.وی اضافه نمود که دخترش تحت درمان پیوند جنین بوده،ولی پس از با خبر شدن از چند قلو بودن،باز هم راضی به کاهش تعداد قلوها نشده است.ضمنا یکی از اعضای تیم پزشکان این وضع حمل،پزشکی ایرانی به نام دکتر جلیل ریاضی است.

ترجمه با کمی دخل و تصرف:با اجازه بزرگترها و کوچکترها،خودم

سلام بر شهدا، سلام بر کسانی که با جان خود با خدا معامله کردند.و چه معامله ارزشمندی.سلام و صلوات خداوند بر آنان باد.دوستان عزیز ایمان و اعتقاد قلبی دارم که شهدا به جهت اعتماد به الطاف الهی و اطمینان از نیت و عمل خود آگاهانه شهادت را برگزیدن چرا  که خداوند شهادت را نیز با همه برکات و ثمراتش بر کسی تحمیل نمی کند...حتماَ عزیزان رزمنده مطالب حقیر رو تجربه کرده اند.ولی واسه اون دوستانی که دفاع مقدس را تجربه نکردن عرض کنم،داشتیم لحظاتی را که مرگ و زندگی در راستای هم قرار می گرفتند و حتی امید به زنده ماندن کمتر از شهادت بود. در این لحظات خداوند شما را مقید به انتخاب می کرد، رفتن یا ماندن و شهدای ما آگاهانه انتخاب کردند.از همه چیز خود گذشتند، پدرو مادر، زن و فرزند ، مال و اموال...هیچکدام نتوانستن مانع شوند،خوشا به حالشان و بدا به حال ما بازمانده گان از این قافله...

این غریب دور از وطن،برادرمان حاج احمد متوسلیان در طول مدتی که ما خدمت ایشان بودیم هر بار که خدمت ایشان عرض می شد که در محافظت از جانتان یک مقداری دقت بیشتری کنید و محافظت بیشتری داشته باشید به عنوان مثال وقتی ایشان با خودرو در سطح شهر تردد می کردند زمانی که منافقین در سال 61 افراد را در کوچه و خیابان ترور می کردند احتمال اینکه نارنجکی داخل ماشین ایشان بیندازد زیاد بود. از ایشان می خواستیم که دقت بیشتری داشته باشند.اگر امکان دارد درهای ماشین را ببندند و....ایشان همیشه در جواب همه برادران می فرمودند که با خدای خود عهد بسته ام و می دانم که خداوند خواست مرا قبول خواهد کرد.شما هم به فکر خودتان باشید و از جان خودتان محافظت کنید.من از خدا خواسته ام که به دست شقی ترین آدم های روی زمین یعنی صهیونیست ها به شهادت برسم و می دانم حتماَ خداوند این دعای مرا مستجاب خواهد کرد و به همین دلیل می دانم که نه به دست منافقین و نه به دست عراقیها بلکه به دست صهیونیست ها کشته خواهم شد.

اینک خیمه ها در تلألوی غمگینانه، سرود جاوید آتش را به ترنم خواهند نشست. صحرا سر به زانوی سکوتی بلند، فرو برده و ذوالجناح عاشق تر از همیشه شیهه می کشد: چه شیهه و فریادی!

 به دنبال بی قراری ذوالجناج بانوی حرم آشفته تر از هر مجنونی از خیمه گاه بیرون می دود شاید هم از خویش جدا می شود، ناگاه فریاد « مهلاً مهلا » در بیابان کربلا می پیچد. ذوالجناح به احترام گام های زینب می ایستد، بی تردید همه سوگ های بشریت را در تقدیر زینب نوشته اند.

 زینب از مادر سخن می گوید از وصیتی سهمگین و حماسی، همین قدر می فهمم که لب های ملیح و عطش زده اش بر گلوی خشکیده ام بوسه می زنند.

 شانه های شکسته زینب را می بینم که خود را برای رسالتی سنگین حاضر کرده اند. سوار می شوم و خواهر برای همیشه پیاده می ماند، نگاهش نمی کنم ولی می دانم که از خود بریده است، می فهمم که فاتحه ی دل خویش را خوانده است.

 حتی برای لحظه ای نگاه نمی کنم. شاید دیدن او مرا که هیچ، ذوالجناح را از حرکت باز دارد. باید رفت چه وداع سنگینی!

 سپاه یزید از هم گسسته، مردی نیست که به من نزدیک شود و از پا در نیاید، شمشیر من امروز از ذالفقار حیدر تشنه تر است و تشنه تر از لب های خشکیده ابالفضل.

 شمر را می بینم، پیش از این هم دیده ام وقتی که خون علی اصغر را به آسمان پاشیدم و دیگر پایین نیامد. شمر هم فقط و فقط به گلوی من خیره مانده بود.

 شمر را می بینم که به سمت من می آید با خنجری در دست، آسمان چشم بر هم می نهد و زمین برخود می پیچد شمر می نشیند نه بر زمین، نه بر صحرا که بر روی سینه ی پاره پاره من. بر پیکر از هم پاشیده من شمر می نشیند و خنجر را بر حنجر من می گذارد، برق چشمان فاطمی ام، امانش را بریده، یار آخرینم، مهدی جان! زینب مرا دریاب، وارثان کربلا را به دست تو می سپارم.

 شمر می کوشد تا سنگین ترین جنایت بنی آدم را از آن خود کند.

 لب می گشایم. باید بداند که از پشت سر بر ارتکاب این امر توفیق خواهد یافت. لحظه ای بعد خنجر بر قفا و شمر مسخ شده است.

 سر از تن جدا می شود و زینب از خویش، شمر از من سر می برد و خواهر از من دل و صدای فاطمه در صحرا می پیچد که فریاد می زند« این الطالب بدم المقتول بکربلا »...     

شهدا در قهقه مستانه، عند ربهم یرزقونند...

______________

بعد نوشت: ظهر عاشورا و زیارت عاشورا، را نیز فراموش نکنیم و همه با هم همنوا شویم برای اطلاعات بیشتر به اینجا مراجعه کنید...

یه روز توی سنگر نشسته بودم که اومد و گفت :حاجی میشه بیای بیرون باهات کار دارم . گفتم :بیا تو کارت را بگو گفت : نه حاجی می خوام تنها باشیم بهت بگم . به درخواستش رفتم بیرون کنار سنگر یه جای دنجی بود نشستیم شروع کرد به صحبت گفتش :‏حاجی من سواد درست و حسابی ندارم اما یه وصیت نامه نوشتم که می خواستم بدمش به شما که یه نگاهی بهش بندازید یه وقت اکه شهید شدم مردم وصیت نامه من را دیدند بهم نخندند . در ضمن حاجی کسی متوجه نشه . پرسیدم چرا ؟

 شروع کرد به تعریف کردن گذشتش و اینکه چطور اومده جبهه گفت : حاجی من یه آدم علاف بودم که از همه جور فسق و فجوری دراومده بودم از شراب خواری و زنا گرفته تا هر گناهی که شما فکرش را بکنید توی کارنامه من بود چند تا محل از دستم امان نداشت ، اما یه روز طبق عادت همیشگی که توی خیابونا داشتم ول می گشتم دیدم جلوی در مسجد همه صف کشیدن رفتم جلو گوش یه پسر بچه را گرفتم و گفتم بچه این جا چه خبره صف چیه روغن میدن یا قند ؟ گفت : هیچ کدوم گفتم پس صف چیه ؟ گفت :  این جا صف دیدار با خداست ...

بهش خندیدم و شروع کردم به راه خودم ادامه دادن اما هنوز چند قدمی نرفته بودم که تنم لرزید و پیش خودم گفتم نکنه بچه راست بگه ؟ نکنه خدایی هم باشه ؟ نکنه من ......

هزارتا نکنه دیگه که پیش من بی جواب بود همین  طور که توی فکر بودم رفتم خونه و در اتاق باز کردم و رفتم توی اتاق و تا سه روز بیرون نیومدم و همه کار من توی این سه روز گریه بود که  اگه خدایی باشه چی ؟خدایا من چه کردم ؟ چطور باید جواب بدم ؟؟؟؟

مادر بیچاره من هم می ترسید که اتفاق ناجوری افتاده باشه مرتب پشت در اتاق می اومد و می گفت : حسن چته بیا یه کم غذا بخور آخه می میری . به حرفهاش اعتنا نمی کردم و توی حال خودم تا اینکه عصر روز سوم وقتی داشتن اذان مغرب را می گفتن به خودم اومدم گفتم باید برم ثبت نام کنم و برم جبهه ،‏با خودم هم گفتم توی راه هر کی هر چی گفت بهش اعتنا نمی کنم ....

رفتم مسجد تا خواستم پا توی مسجد بزارم چند تا جوون گفتن بچه ها نگاه کنید حسن لات اومده مسجد الان که یه شری اینجا بلند شه همه از من دور می شدن بعد از نماز رفتم بسیج مسجد تا اسم بنویسم اما مسئول قبول نمی کرد تا اینکه با التماس و هزار تا قول گرفتن رازی شد . من هم اسم نوشتم الان هم اینجا در خدمت شمام در ضمن حاجی می دونی خواست من از خدا چیه ؟ گفتم : چیه جوون ،‏بلند شد و پیراهنش را درآورد دیدم تنش اینقدر ناجور خال کوبی داره که هر کی نگاه می کنه حالش بهم می خوره راستش خودم هم بدم اومد که بهش نگاه کردم گفت : می خوام خدا طوری من را شهید کنه که وقتی منا می برن غسال خونه که غسل و کفنم کنن خجالت نکشم ، این را گفت و رفت هنوز چند قدم دور نشده بود که کنار سنگر خمپاره ای خورد و حسن شهید شد وقتی خبر دار شدم و رفتم کنارش دیدم تمام بدن حسن لات سوخته به طوری که فقط صورت سالم بود توی این لحظه یاد وصیت نامش افتادم بازش کردم دیدم اینطور نوشته شده ....

                                                       به نام خدای مهربون که به حسن لات لطف کرد

سلام از ننم می خوام اگه من شهید شدم گریه نکنه چون حسن لاتش تازه عاقل شده می خوام برام دعا کنه ....

بعدش هم از همه کسایی که مورد ازیت و آزار من بودن می خوام من را حلال کنن جوونی بود جاهلی ......   

خدایا تن حسن لات را طوری ببر که آبروش نره ....

                                                                    کوچیک خدا حسن لات

-----------------------------------------------------------------------------------

بعد نوشت : خوشا آنان که خدا در اوج طلبیدشان ....

بعد تر نوشت : اگر ماندم به این خاطر نبود که من نبودم بودم اما تکلیفی نداشتم اما حالا باید نوشت تا فراموش نشود . تا جایی که امام خمینی ره فرمود : شهدا را به یاد بسپاریم نه به خاک .....

از خاطرات آقای یوسفیان استاد تفسیر قرآن

شهدا در قهقه مستانه عند ربهم یرزقونند ...

همه با هم توی یه گردان بودیم، وقتیم زدیم به خط با هم بودیم تا اینکه توی یکی از عملیات ها، مرتضی زخمی بود و به دستور فرمانده اجازه نداشت با ما بیاد. با بچه های گردان  عملیات کردیم توی این عملیات گردان به اسارت بعثی ها در اومد . وقتی فرماندشون با اون هیکل روبروی بچه های گردان که همه را توی یه گودال جمع کرده بود ایستاد و پرسید که دوست دارن مثل مادرشون حضرت زهرا به شهادت برسن یا نه؟

 همه گردان نوای یا زهرا را بلند کردن ...

تا این صدا از بچه ها بلند شد، بعثی ها شروع به کتک زدن بچه های گردان کردن از هر طرفی که می اومد می زدن بیشتر ضرباتی هم که فرود می اومد به پهلوهای بچه ها بود، بچه مدادم کتک می خوردند، اما همچنان نوای یا زهرا  شنیده می شد. وقتی بچه ها اسم مادرشون را صدا می زدند، فرمانده عصبانی تر می شد و با صدای بلندی داد می زد که باید همشون را مثل مادرشون زهرا به شهادت برسونید و با نیش خندی می گفت : اینا عاشقای زهران وقتی صداش می زنن به کمکشون میاد حالا هم صداش کنن شاید اومد ...

بچه ها در حین خوردن ضربات نوای یا زهراشون را قطع نمی کردن، تقریباً همه شهید شده بودن بجز یکی، اون هم سید حسین بود ...

فرمانده بعثی ها بالای سر همه راه می رفت تا مطمئن بشه همه شهید شدن اگر کسی هم مونده بود دستور شکنجه دوباره می داد ...

رسید بالای سر سید حسین پرسید مگه تو مادرت را دوست نداری چرا هنوز زنده ای؟ همین حین سید فریاد زد من عاشق مادرم زهرا هستم اما همیشه از خود مادرم خواستم که مثل پسرش امام حسین شهید بشم ....

فرمانده بعثی تا این را شنید دستور داد که سر سید را از بدنش جدا کنند ....

وقتی سر حسین از بدنش جدا شد دیگه کسی از گردان نمونده بود، همه با هم به سوی محبوب شتافتند . اما حالا با گذشت این همه سال مرتضی فرمانده یکی از گروه های تفحص که از بچه های همون گردان بود گفت : قبل از پیدا کردن گور دست جمعی بچه های این گردان چند مدتی بود احساس می کردم شب جمعه که میشه دو تا نور سبز کنار این قبر هست اولش اعتنایی نکردم فکر می کردم فقط خودم می بینم و گذاشتم به حساب اینکه شاید اشتباه کنم و یا اینکه نور اون حاصل از نور چراغی باشه نزدیک مرزِ، تا اینکه یه روز پنجشنبه همه بچه های گروه گفتن که این نور را می بینن و تصمیم گرفتیم بریم و از نزدیک ببینم که به این قبر دست جمعی رسیدیم . وقتی پلاک های بچه ها را پیدا کردم فهمیدم این همون کاروانی بود که من از اون جاموندم ....

با تمام وجود فریاد می زدم، اشک می ریختم و می گفتم بی وفاها آخه من پرچمدارتون بودم چرا ؟ چرا؟ چرا؟؟؟؟

 شهدا در قهقه مستانه عند ربهم یرزقونند